گذرِ زمان و فاصله ای که به مرور با گذشته می‌گیریم مجالی است تا سرگذشت خویش را در این فاصله‌ها از نو بر‌خوانیم. گویی هر چقدر فاصله‌ی زمانی ما با گذشته بیشتر می‌شود آدمی میل می‌کند سرنوشت درونی خویش را به مثابه ‌ی یک دیگری بنگرد و روایت کند. بخش مهمی از شناخت ما نسبت به خودمان از دریچه‌ ی نگاه دیگران به ما شکل می‌گیرد، انگار ما خویشتن خویش را به واسطه‌ی دیگران می‌یابیم و هویت خود را در ذیل نگاه دیگران جهت‌یابی می‌کنیم. اما لحظاتی هست که خود و سرنوشت خویش برای ما چون یک دیگریِ غریب جلوه‌گری می‌کند و همان گاه است که در یک جستجوی روایی به دنبالِ هویت خویش بر می آییم تا  از میان انبوهه‌ ای از روایت ‌های گسسته خود را از نو بیابیم.
ویدئو پرفورمنس محمد پرویزی روایت گذشته ‌ی تکه ‌تکه ‌شده‌ ی دختری است که سردرگم هویت خویش در دالان گذشته است. تشویشی که موجب می‌شود به جستجوی خود در گذشته برود و با روایت گذشته در زمان حال به آن سر و سامان ببخشد. شاید در این روایت او بتواند با شهامت در چشمان خویش بنگرد، بپرسد و پاسخ بشنود. شاید در این روایت چیزی از خود را بیابد... آنجا که خویشتن بدل به دیگری می‌شود و با فاصله‌ ای نا متعین خود را به نظاره می‌نشیند. آنجا که هویت بر ساخته می‌شود.