هیوا علیزاده (1368)، طراح، هنرمند مفهومی و فیلم‌ساز خودآموخته است. مسیر زندگی و فعالیت‌های هنری او به گونه‌ای بوده است که به شیوه بیان و تجربیاتی متفاوت برسد. هیوا، نمایش در گالری‌های معتبر ایرانی و بین‌المللی را در کارنامه خود دارد و در سالیان اخیر، پروژه‌ای را کار می‌کند که خروجی آن حجم‌های رنگینی از موهای مصنوعی، در اندازه‌ها و اشکال متفاوت و متنوع است.
ذات واقعی این آثار، در ظاهر موهای رنگارنگی است که از لحاظ مفهومی به سوی برداشت‌های ذهنی مشخصی میل می‌کنند. برای مثال در نگاه نخست، همچون تجسمی از زنانگی هستند. این جنبه کاملا سوبژکتیو است. از لحاظ نمادین، این موها جایگاه قوای جسمانی و نشانه‌ای از قدرت درونی خدایان، الهگان و انسان‌ها هستند و به رانه حیات، اندیشه خلاق و نیروهای الهام بخش اشاره دارند. در این سطح، خوانش‌های سیاسی و اروتیک نیز هر دو ممکن است. چنین برداشت‌هایی بیشتر از راه چشم (دیدن رنگ‌ها) و از راه حواس (لمس کردن)، به ما منتقل می‌شود.
نمایش هیوا علیزاده در بنیاد لاجوردی، گزیده‌ای از طراحی‌ها، ابژه‌های مویی و یک اثر تعاملی بزرگ اندازه است. ابژه‌های رنگین او ادراک و شیوه ارتباطی ما با محیط پبرامونی را دستخوش تغییر می‌کند و دستکاری عمیق اما ظریف سازوکار ادراک حسی، کار ویژه اساسی آنها است. می‌توان آنها را زنجیره‌ای از بازی‌ها با قوه تخیل مخاطبان دانست.
حجم‌های رنگی هیوا، پیش از آنکه بخواهند معناهای مستقیم و محرزی را پیش بکشند، ناپایداری تصورات ذهنی انسان و ساختگی بودن آنها را به رخ می‌کشند. آنها همچون رسانه‌هایی عمل می‌کنند که به‌دنبال برقرای ارتباط کامل با مخاطب خود هستند. میلی که به لمس‌کردن و خیره‌شدن به آنها در خود احساس می‌کنیم، در اشتیاق وافر انسان به برقراری ارتباط با هم‌نوعان خود ریشه دارد. همین‌جاست که جذابیت، اغواگری و شوخ‌طبعی، تبدیل به ویژگی‌هایی برجسته در آثار هیوا می‌شود، در آنها جریان می‌یابد و از تطابق کامل ابژه با ذهنیت‌های از پیش تعیین شده جلوگیری می‌کند.
پروژه فکری هیوا، ایجاد شناخت فلسفی معاصری است که در آن معنای ابژه متناسب با محتوای ذهن مخاطب، قابلیت تغییر دارد. بخشی از نوبودن همیشگی آثار این هنرمند در داشتن چنین بینشی نهفته است و به همین دلیل هم می‌تواند از تکرار بگریزد و مخاطب را با تاویل‌‌های بی‌پایان سرگرم نگه دارد.
آثار هیوا علیزاده، شناخت معمول ما از جهان پیرامون‌مان را دیگرگون می‌کند و همچون تلاشی خلاق و مستمر، تجربیات دیداری و احساسی را فراهم می‌آورد که به‌صورت پیشینی در زندگی ما موجود نیست.